El
pañuelito blanco que te ofrecí,
bordado con mi pelo, fue para ti.
Lo has despreciado
y en llanto empapado lo tengo ante mí.
La tarde estaba triste cuando te vi
y cuando de tus labios temblando oí
que no me amabas
y que te alejabas por siempre de mí.
Con este pañuelito sufrió el corazón,
con este pañuelito perdí una ilusión,
con este pañuelito llegó el día cruel
qué tú me dejaste gimiendo con él.
El fiel pañuelito conmigo quedó,
El fiel pañuelito conmigo sintió,
El fiel pañuelito conmigo ha de ir
el día que acabe me lento sufrir.
Este pañuelito fue compañero de dolor...
¡Cuántas veces lo besé por aquel perdido amor!
Bordado en él tu nombre está
y lo llevo siempre aquí...
¡Cuánta pena que me da recordándome de ti!
Triste cantaba un ave, mi dulce bien,
cuando me abandonaste no sé por quién,
y hasta el pañuelo rodó por el suelo
de oír tu desdén.
El noble pañuelito en mi penar
ha sido confidente de mi pesar
y acaso impida que nunca en la vida
te pueda olvidar.
|
Bijela
maramica što pružih ti je ja,
bila je s kosom mojom za tebe upletena.
Ti si je prezrela,
a ja sam je natopio suzama.
Večer je bila tužna kad vidjeh te
i kad tvoje usne drhteći mi rekoše
da ne voliš me više
i zauvijek da ostavljaš me ti.
S tom maramicom patilo je srce moje,
s tom maramicom nestadoše iluzije,
s tom maramicom okrutni su došli dani ti
kad ostavila si me samog s njima patiti.
Vjerna je maramica sa mnom ostala,
vjerna je maramica sa mnom žalila,
vjerna će me maramica uvijek
slijediti
do dana kad će ova duga patnja završiti.
Ta je maramica bila prijatelj boli...
Koliko sam je puta poljubio
zbog
one koju sam izgubio!
Tvoje je ime izvezeno na njoj
i zbog toga je uvijek nosim sa sobom...
Koliko mi je boli zadala podsjećajući me na tebe!
Tužno pjevala je ptica, draga moja,
od kad si me odbacila, ne znam zbog koga,
i od kad je maramica na tlo pala,
od kada si me prezrela.
Otmjena maramica u toj trpnji
bila mi je vjerni drug u patnji
i do kraja svog života zbog nje
ja neću moći zaboraviti te.
|
